Met Allerzielen voor de deur bezocht ik Greyfriars in Edinburgh. Het is een van  de mooiste begraafplaatsen in Europa, vooral na zonsondergang. De wind beukt er  om de zerken, de poorten rammelen, en daarachter, boven de daken, zweeft het  kasteel. In het donker schoof een schimmenstoet voorbij, aangevoerd door een  gids met een zaklantaarn. De echte zielen doolden echter rond de kerk:  mopperend, verward, in grijze rook gehuld. Toen ik langsliep, hoorde ik ze een  biertje opentrekken. Ze zaten op een graf dat met tralies was afgesloten, niet  tegen een vluchtige dode, maar tegen de grafschenders, die in vroeger eeuwen  zo'n vers opgegraven lijk voor een grijpstuiver aan de wetenschap konden  verpatsen. De dood was nog een kleine moeite waard.<br><br>En nu? Terug in de  auto luisterde ik naar een interview met fantasyschrijver Terry Pratchett, die  zijn dood tot in de puntjes heeft geregeld. Pratchett heeft geen zin om het  verloop van zijn alzheimer af te wachten, maar zal voor euthanasie van Engeland  naar Zwitserland moeten uitwijken. Hij zei dat euthanasie juist een zeer  menselijk verschijnsel is, omdat de dieren het niet toepassen. Volgens mij klopt  dat niet. Zelfmoord, ja, daar doen dieren, zelfs lemmingen, niet aan. Maar  leeuwen of wolven geven een zieltogend groepslid graag de genadeknauw. De  berusting bij het slachtoffer is vaak opvallend. Aan gekwakkel heeft nou eenmaal  niemand iets</br></br>

Vrij Nederland Columns PDF

The list of books you might like